Jakubowski Jan Feliks (1874–1938), historyk, archiwista. Ur. 20 XI w Rydze, był synem Bolesława i Walerii z Kiborttów; tamże ukończył szkołę średnią. W r. 1894 rozpoczął studia na Wydziale Historyczno-Filologicznym Uniw. Moskiewskiego, został jednak za udział w demonstracjach studenckich relegowany w listopadzie 1896 r. Uzyskawszy po roku prawo kontynuowania studiów na Uniw. Dorpackim, zapisał się na Wydział Prawa, który ukończył w r. 1903 z dyplomem II stopnia. Zamiłowania kierowały go jednak nadal ku historii. Ich owocem była rozprawka pt. Zemskie privilei Velikogo Knjažestva Litovskogo („Žurnal Min. Nar. Prosv.” 1903, kwiecień i czerwiec). Z zamiarem kontynuowania pracy na polu historycznym udał się J. w podróż naukową do Francji i Niemiec, a po powrocie z niej złożył w r. 1904 w Uniw. Moskiewskim egzamin na nauczyciela gimnazjalnego historii. Pracę w szkolnictwie średnim przerwała mu jednak rychło ciężka choroba płuc, zmuszając w r. 1905 do wyjazdu na dłuższą kurację do Włoch. Ponieważ tymczasem otworzyły się widoki dla szkolnictwa polskiego w Królestwie, J. powrócił z Włoch nie do Moskwy, lecz do Warszawy. Tu objął lekcje w szkole handlowej Zgromadzenia Kupców, niebawem zaś został również powołany na wykładowcę historii powszechnej i W. Księstwa Litewskiego w Tow. Kursów Naukowych oraz na Kursach Pedagogicznych Miłkowskiego. Pracował równocześnie naukowo, ogłaszając O pochodzeniu narodowości wielkorosyjskiej („Przegl. Hist.” T. 4: 1907), Opis Księstwa Trockiego z r. 1387 („Przegl. Hist.” T. 5: 1907), Litwa – dzieje i ustrój w XIV– XVI w. (W. Enc. Ilustr.), Kroniki litewskie („Rocz. Tow. Przyj. Nauk w Wil.” 1909), Nowe przyczynki do życiorysu Augustyna Rotunda („Litwa i Ruś” 1912), wreszcie nagrodzone przez Tow. Nauk. Warsz. Studia nad stosunkami narodowościowymi na Litwie przed Unią Lubelską („Prace Tow. Nauk. Warsz.” 1912). Jako wybitny specjalista historii W. Księstwa Litewskiego został J. zaproszony do współudziału w kontynuacji wydawnictwa „Źródeł Dziejowych” i wydał w tej serii wraz z J. Kordzikowskim tom poświęcony Inflantom (1915). Wypadki wojenne skierowały go w r. 1915 do Moskwy, gdzie nauczał historii w szkołach dla polskich wygnańców. Dowodem uznania, jakim się cieszył u współkolegów, był jego wybór na prezesa polskiej organizacji nauczycieli szkół średnich w Rosji. Po powrocie do kraju zgłosił się J. do służby archiwalnej i dn. 1 VII 1918 r. został mianowany archiwistą w Archiwum Oświecenia Publicznego w Warszawie. Latem 1923 r. został wysłany do Moskwy w charakterze eksperta do prac związanych z rewindykacją akt należących się Polsce na podstawie traktatu ryskiego. Po powrocie do Warszawy podjął się J. na zlecenie PAU przestudiowania zasobu archiwum nieświeskiego Radziwiłłów oraz wydobycia zeń i przygotowania do druku autentycznych aktów prawodawczych W. Księstwa Litewskiego, pochodzących sprzed Unii Lubelskiej. Z zadania tego J. się wywiązał, składając Akademii jesienią 1924 r. gotowy do druku rękopis (nie dochował się w PAU). Niezależnie gromadził materiał do przygotowywanego przez PAU kodeksu dyplomatycznego Litwy. Na marginesie tych pracochłonnych badań przygotował i ogłosił drukiem W sprawie mapy Litwy Tomasza Makowskiego, 1613 („Przegl. Geogr.” 1919), Z zagadnień unii polsko-litewskiej („Przegl. Hist.” T. 22: 1919/20), Dzieje Litwy w zarysie (1922), Mapę Wielkiego Księstwa Litewskiego w połowie XVI wieku, część północną (Atlas Historyczny Polski, Kr. 1928) oraz Carte historique du district de Grodno au XVIe siècle (La Pologne au VIIe Congrès International…, Varsovie 1933).
J. współpracował czynnie w szeregu instytucji naukowych. W r. 1922 został powołany na członka Komitetu Kasy im. Mianowskiego, w r. 1928 mianowany współpracownikiem Komisji Geograficznej PAU. Uniwersytet Warszawski zlecił mu w r. 1924/5 prowadzenie, w zastępstwie urlopowanego prof. Haleckiego, wykładów i ćwiczeń z historii Litwy. W służbie archiwalnej J. pozostawał do końca listopada 1932 r. Żonaty z Anną Żebenko, nauczycielką i dyrektorką gimnazjum w Warszawie. Zmarł w Warszawie 4 VIII 1938 r.
Wspomnienie pióra T. Manteuffla („Archeion” XV) opracowane na podstawie nie istniejących dziś materiałów archiwalnych.
Tadeusz Manteuffel